In mei reisde ik af naar de Peruviaanse Andes om foto's te maken van het Qoyllur Rit'i-festival, dat in de buurt van de heilige Sinakara-gletsjer wordt gehouden. Dit maakte deel uit van mijn langetermijnproject Devotion, waarvoor ik verschillende geloofstradities uit alle hoeken van de wereld vastleg.
Ik was goed voorbereid en wist precies wat ik hoe dan ook wilde fotograferen: de Ukuku's die de gletsjer vanaf 5000 meter hoogte afdalen. De afdaling zou bij zonsopgang op de laatste dag van het festival beginnen.
De Ukuku's zijn een speciale groep pelgrims die bijzondere kostuums dragen met gevlochten zwepen. Ze houden toezicht tijdens het festival en houden 's nachts inwijdingsceremonieën op de gletsjers. Deze zouden voor buitenstaanders niet toegankelijk zijn, maar dat was niet helemaal duidelijk. Om de kans op mijn droomfoto te vergroten, maakte ik vooraf contact met een aantal Ukuku's. In ruil voor een bijdrage aan hun groep, werd me verteld dat ik een kostuum zou krijgen en de gletsjer op mocht. Maar, zoals dat wel vaker met dat soort dingen gaat, kwam mijn contactpersoon nooit bij het basiskamp opdagen. En daar stond ik dan: met mijn Ukuku-kostuum, maar zonder gids.
Gelukkig ontmoette ik een sjamaan die me 3 uur 's nachts de berg op wilde helpen. Toen we de gletsjer naderden, kwamen er een paar Ukuku's naar ons toegerend. De sjamaan drong aan dat we de berg meteen moesten verlaten, maar ik weigerde. Dit was immers waarvoor ik hier was gekomen.
De Ukuku's omsingelden ons en brachten ons omhoog naar de andere Ukuku's, die zich op 5600 meter hoogte bevonden. Hun Quechua sprekende leider, die gelukkig ook naar het Engels werd vertolkt, vertelde me dat dit een heilige berg was en dat ik hier niet mocht zijn. Ik voelde me net Kuifje in de Zonnetempel. Toen legde ik hem vol passie (vond ik) uit dat ik vanuit het kleine Ierland helemaal hierheen was gekomen om hun geweldige traditie te kunnen bijwonen en dat het totaal niet mijn bedoeling was om disrespectvol te zijn.
De leider knikte waarderend, maar gaf daarna het bevel om de sjamaan en mij zweepslagen te geven. Dit was voornamelijk symbolisch, hoewel ik de laatste slag zeker niet snel zal vergeten. Nadat ik, zoals dat van mij werd verwacht, de zweep had gekust, vroeg ik de leider of ik een paar foto's mocht nemen. Wonderbaarlijk genoeg gaf hij met een grom zijn toestemming.
Toen de eerste zonnestralen van de dag verschenen, begonnen de Ukuku's met afdalen. De vaandeldrager voor me wierp me nog een tijdloze blik over zijn schouder. Zo voelde de hele gebeurtenis: tijdloos. Ik pakte mijn camera, vereeuwigde het moment, en sloot me aan bij de stoet afdalende Ukuku's. Ik denk dat de sjamaan opgelucht was om van me af te zijn.
Deze foto zal altijd bijzonder voor me blijven, deels omdat het zo ontzettend uitdagend was om de foto te maken: de reis naar de verre Andesvallei, de beklimming van de berg in het maanlicht, de invloeden van de enorme hoogte, mijn gesprek met de leider en, uiteraard, de zweepslagen. Duizenden pelgrims zien in zo'n bijzondere omgeving is een ware beleving. Maar deze foto is ook zo speciaal omdat al deze elementen samenkwamen op dit speciale moment, het moment waarop ik de sluiterknop op mijn camera indrukte.
Bekijk meer foto's van Chris Roche op zijn website.
